تأثیرسیستم های مختلف آبیاری روی میزان آلودگی مزارع چغندرقند به لارو طوقهبُر آگروتیس agrotis spp.، برگ خوارکارادرینا spodoptera exigua hb. و برگ خوار پرودنیا spodoptera litorallis bois

این تحقیق به بررسی تأثیر روش های نوین آبیاری (آبیاری بارانی) در مقایسه با آبیاری نشتی (عرف منطقه) روی تغییرات جمعیت حشرات مهم چغندرقند پرداخت. در هر سال زراعی (77-1375) سه قطعه زمین انتخاب و هر کدام از قطعات به یکی از روش های آبیاری نشتی، بارانی کلاسیک و سنترپیوت اختصاص یافت. در هرکدام از سه قطعه، 20 کرت به صورت تصادفی انتخاب و در 10 کرت با حشرات به طریق شیمیایی (شاهد) مبارزه شد و در 10 کرت دیگر هیچ گونه مبارزه ای انجام نشد. در طول دوره رشد به صورت هفتگی از حشرات آماربرداری شد. نتایج نشان داد از نظر عملکرد ریشه بین سیستم آبیاری نشتی (13/71 تن در هکتار) و سنترپیوت (34/61 تن در هکتار) اختلاف معنی دار آماری وجود دارد ولی آبیاری نشتی و کلاسیک در یک گروه آماری قرار گرفتند. عملکرد شکر سفید در روش های مختلف آبیاری کلاسیک، نشتی و سنترپیوت به‪ترتیب 92/7 و 96/8 و 39/7 تن در هکتار بود که بین روش های آبیاری کلاسیک و نشتی در سطح احتمال پنج درصد اختلاف معنی دار وجود داشت ولی این تفاوت بین دو تیمار آبیاری سنترپیوت و کلاسیک معنی دار نشد. میزان آلودگی بوته های چغندرقند به حشرات کرم طوقه بُر (agrotis spp.) و برگ خوار (spodoptera exigua) در آبیاری نشتی بهترتیب 146/1 و 033/2 درصد، در آبیاری کلاسیک به‪ترتیب 858/0 و69/1 درصد و در روش سنترپیوت 872/0 و 692/1 درصد بود که میزان آلودگی در روش نشتی از دو روش دیگر در سطح احتمال پنج درصد به شکل معنی‪دار بیش‪تر بود. جمعیت لارو برگ خوار (s. litorallis) نیز در روش آبیاری کلاسیک (932/0) نسبت به آبیاری نشتی (825/0) به‪نحو معنی داری بیش‪تر بود. سم پاشی و عدم سم‪پاشی تأثیر معنی‪داری بر درصد خسارت حشرات در آبیاری نشتی و سنترپیوت نداشت ولی در روش کلاسیک، عملکرد ریشه در کرت‪های سم پاشی شده (99 /71 تن در هکتار) به‪نحو معنی‪داری بیش از کرت‪های بدون سم پاشی (92/66 تن در هکتار) بود.